نوشته‌ها

باشخصیت های دیندار یا دیندارهای با شخصیت!

آدم باشخصیتی که از دین خوشش نمی‌آید حتماً برایش سوءتفاهم شده!

بیایید با «فکر» هدف عالی انتخاب کنیم، نه با موعظه.

روضۀ امام حسین(ع) ما را متفکر بار می‌آورد.

هیچ‌وقت فکرها مثل محرم باز نیست و مردم این‌قدر عمیق‌ نمی‌توانند فکر کنند.

بعضی‌ها به‌گونه‌ای زندگی می‌کنند که «هدف» در زندگی آنها زیاد مطرح نیست و سرگرمی‌های موقت، دائماً آنها را تحت تأثیر قرار می‌دهند.

این‌طور آدم‌ها اساساً نمی‌توانند زندگی کنند.

اهل انتخاب هدف‌های بلند و اهل تفکر دربارۀ هدف و اهل ارزیابی اهداف خودشان باید بار بیایند. چنین آدم‌های با شخصیتی می‌توانند دین را بپسندند و دین برای آنها راهنمای خوبی خواهد بود.

انسان برای دینداری خوب، قبلاً باید ویژگی‌های شخصیتی مناسبی داشته باشد؛ مثل حیا و عاطفۀ انسانی.

نه‌تنها صرفاً آدم‌های باشخصیت دیندار حقیقی می‌شوند، بلکه آدمی که دیندار می‌شود به سرعت انسان باشخصیتی می‌شود.

بعضی‌ها سطحی‌نگری می‌کنند و می‌گویند: «ما یک آدم بی‌شخصیت را دیدیم که دیندار شد! و بعدش هم دیدیم که یک آدم دیندار، باشخصیت نشد!» این مشکل موجب می‌شود که سخن ما را نپذیرند. البته پاسخش ساده است و آن اینکه؛ «آدم باشخصیت، دیندار حقیقی می‌شود و آدمی که دیندار حقیقی است، خیلی آدم باشخصیتی خواهد شد.» دین انسان را فکور و حسابگر و منضبط بار می‌آورد و او را به موجودی دقیق تبدیل می‌کند. کسی که دقیق نشد، معلوم می‌شود که دینداری حقیقی ندارد.

فرق مهم بین انسان دیندار و بی‌دین در شخصیت اوست؛ نه صرفاً در اعتقادات و عبادات!
بی‌شخصیت‌ها نمی‌توانند دیندار شوند، و دینداران خیلی باشخصیت می‌شوند.

آدم‌های باشخصیت به دین علاقه پیدا می‌کنند.

اما باشخصیت شدن به چیست؟ آدم باشخصیت چه ویژگی‌هایی دارد؟

اجمالاً آدم باشخصیت یعنی آدمِ حساب‌شده، آدمی که برای رفتارهایش برنامه دارد، اهل هدفگذاری است و دربارۀ هدفش فکر می‌کند، آدم مستقلی است و اسیر نظر دیگران نیست.

آدم باشخصیتی که از دین خوشش نمی‌آید حتماً برایش سوء تفاهم شده! دین یک مقولۀ روشنفکری است؛ مقولۀ عوامی نیست.

دین نیاز به هوشمندی دارد. کسی که سطحی‌نگر باشد و برّه‌وار وارد دین شود، دین را ضایع خواهد کرد، اصلاً خطرناک است که چنین افرادی بیایند و دینداری کنند. چون این افراد می‌آیند و دین را تحریف می‌کنند و به میل خودشان تغییر می‌دهند.

خدایی که می‌فرماید «اگر صدقه بدهید، این‌قدر ثواب دارد…» آیا برای این خدا مهم نیست که شما فقر را ریشه‌کن کنید؟! و شما می‌دانید که ریشه‌کنی فقر مربوط به عرصۀ سیاست است. دینی که بگوید «به یک فقیر کمک کن، اما فقر را ریشه‌کن نکن!» واقعاً دین مُعوجی است؛ دینی که می‌گوید «صدقه بده» ولی نمی‌گوید «مرگ بر استکبار» بگو، استکباری که در همۀ عالم فقیر تولید می‌کند. قطعاً دین این‌قدر احمقانه با ما صحبت نکرده است، بلکه بعضی‌ها با حماقت خودشان دین را این‌گونه تفسیر می‌کنند.

دین آدم را فکور و عمیق بار می‌آورد.

هدفگرا بودن، باعث رشد عاطفه و صفای دل می‌شود.

همۀ اهداف میانی ما باید پیوند مستقیم و روشنی با هدف غایی ما داشته باشند.

کسی که بگوید: «هم باید هدفم خدا باشد و هم به زندگی‌ام برسم»، هنوز هدف خود را نشناخته.

 اگر کسی هدفش خدا باشد، این هدف تمام جزئیات زندگی او را دربرمی‌گیرد… .. .

.

هدفِ من!؟

مهمترین عامل حرکت‌دهندۀ ما به سوی هدف، جاذبۀ خود هدف است.
هدفی که نمی‌شود با آن عشق‌بازی کرد را دور بیندازید.
هر کسی باید با تفکر، پله پله اهدافش را بالاتر ببرد.
کسی که زیاد به اهداف بلند زندگی‌اش نگاه نکند و کارهایش ربطی به اهداف بلندش نداشته باشد، زندگی‌اش خوش و خرّم نخواهد شد.
در دهۀ محرم، بیایید هر روز نفس خود را محاسبه کنیم و به اهداف خود فکر کنیم…
 امام صادق(ع) می‌فرماید: «إِنَّ اللَّهَ یَحْشُرُ النَّاسَ عَلَى نِیَّاتِهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَة» (محاسن/1/262) روز قیامت مردم بر نیت‌ها و اهدافشان محشور می‌شوند.

امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «أَعْقَلُ النَّاسِ أَنْظَرُهُمْ فِی الْعَوَاقِب‏» (غررالحکم/3367) عاقل‌ترین انسان‌ها کسی است که به عواقب «بیشتر» نگاه کند!

اولیاء خدا بیشترین گریه‌های‌شان به‌خاطر عشق‌بازی با هدف بوده است. مدام به آن نقطه‌ای که می‌خواهند به آن برسند، توجه می‌کنند.

هم باید هدف داشت، هم درباره‌اش اندیشید، هم بهش عشق ورزید.

به آن هدفی که سرمایۀ عمرت را داری برایش می‌گذاری، نگاه کن!

با شیوه ای متمایز آماده شو…

اين نمكدان حسين جنس عجیبی دارد؛
هرچقدر ميشكنم…
باز نمك ميپاشد…

توبه کردیم که دیگر غم دنیا نخوریم
تا حسین هست غم روزی فردا نخوریم
ما حیات دلمان بسته به اشک است و حسین
نان هر سفره بجز سفره زهرا نخوریم…

شروع ماه محرم فرصت خوبی است تا با ایجاد تغییراتی کوچک در شکل معمول زندگی مان، ضمن آمادگی برای استفاده بهتر از لحظات نورانی این ماه، به سبک زندگی عاشورایی نزدیک تر شویم.

آمادگی برای محرم و همراهی با امام حسین علیه السلام از پنج طریق پرداخته شده که عبارتند از:
1- آمادگی از طریق کنترل قلب
2- آمادگی از طریق کنترل گوش
3- آمادگی از طریق کنترل چشم
4- آمادگی از طریق کنترل خواهش های نفسانی
5- آمادگی از طریق کنترل دیدگاه و نظر

عزاداری دهۀ اول محرم یک نوع اعلام آمادگی برای نصرت است تا صرف سوگواری، و گویی عزاداران به قصد یاری اباعبدالله الحسین(ع) از همان ابتدای محرم به خیمۀ اباعبدالله الحسین(ع) می‌روند که مولایشان را غریب نگذارند.
به همین دلیل عزاداری دهۀ عاشورا رنگ و بوی حماسی دارد و دسته‌های عزا با علائم دسته‌های رزمی در میادین دیده می‌شوند. در حالی که عزاداری از عصر عاشورا و شام غریبان به بعد تنها رنگ و بوی غم به خود می‌گیرد و حتی رسم شده است از ظهر عاشورا به بعد بیرق‌ها را به علامت شهادت اباعبدالله الحسین(ع) می‌خوابانند و دیگر برافراشته نگه نمی‌دارند.

از طرف دیگر ممکن است یک دهه عزاداری قبل از عاشورا برای بعضی‌ها کسب توجه و آمادگی برای ایجاد سوز در روز دهم باشد. کسانی که دل غافلی دارند یا در اثر توجه به تعلقات دنیا احساس محبتشان به امام حسین(ع) کم شده باشد ده روز فرصت دارند تا در محافل عزاداری با شنیدن مواعظ و معارف دینی آمادگی لازم را کسب نمایند تا مبادا در روز مصیبت بزرگ اباعبدالله الحسین(ع) بی‌احساس و بی‌توجه حضور پیدا کنند.

برای ما “هم درس ها” بهترین فرصت است تا از ماه محرم برای انتقال درس های عاشورایی به شیوه های متمایزی استفاده کنیم، خود باوری خود را احیا کنیم و تلاش کنیم تا با روحیه بندگی و امید دنیایی به رنگ زیبای مهر بسازیم.

این محرم هم به چشم بر هم زدنی می گذرد. قدر بدانیم و برای هم دعا کنیم.

 

خدایا تو را سپاس…
التماس دعا…
علی شهابی

 

بزرگترین نعمت!

ما در معرض بزرگترین نعمت هستیم؛ «نعمت اباعبدالله الحسین(ع)»، این نعمت را از دست ندهیم!

در این محرم، باید مدام دورِ خیمۀ اباعبدالله الحسین(ع) بگردیم، و به خودت بگوییم: «خدایا! آخر من چطور باید از تو تشکر کنم؟! من مثل مادر بچه‌مرده برای حسین فاطمه گریه می‌کنم! می‌سوزم! دوستش دارم! من چطور تشکر کنم؟!»

یک محرم، ده روز از خدا تشکر کن! یک‌بار سجدۀ شکر به‌جا بیاور! یک‌بار! بگو: «خدایا ممنونت هستم که به من حسین(ع) داده‌ای.»

شما در عمر خودت تابه‌حال بسیار گریه کرده‌ای. می‌فرمایند: «قیمت این گریۀ تو این‌طور است که برای یک قطره‌اش! بهشت بر انسان واجب می‌شود؛ یک قطره‌اش!»

نسبت به نعمت اباعبدالله الحسین(ع) سراسر شکر باش، این نعمت نعمتِ کمی نیست!

این نعمتِ محبتِ اباعبدالله الحسین(ع) را ساده نگیریم…